Βιογραφικό

Ο Νίκος Χατζηνικολάου γεννήθηκε το 1922 στο Διδυμότειχο όπου και ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Το θαυμάσιο φωνητικό του ταλέντο ανακαλύφθηκε κατά τα γυμνασιακά του χρόνια από τον Γιώργο Τσιτσιπάπα, έναν φιλόμουσο Σουφλιώτη, που εργαζόταν στο Ταμείο Διδυμοτείχου, διατηρούσε μαντολινάτα και δίδασκε αφιλοκερδώς μουσική στα παιδιά.

Μετά την Κατοχή και με την παρότρυνση του Τσιτσιπάπα, ο Χατζηνικολάου πηγαίνει στην Αθήνα για να σπουδάσει κλασικό τραγούδι. Εκεί γράφεται στο Εθνικό Ωδείο, στην τάξη της Μονωδίας της Μαρίκας Καλφοπούλου, η οποία τον κάνει δεκτό με υποτροφία, πληρώνοντας η ίδια τα δίδακτρά του.

Το 1955 λαμβάνει Δίπλωμα Μονωδίας με βαθμό Άριστα και Α' βραβείο παμψηφεί μετά Αριστείου Εξαιρετικής Επιδόσεως. Ως σπουδαστής του Ωδείου δίνει εξετάσεις στη Λυρική Σκηνή και προσλαμβάνεται ως Χορωδός.

Το 1957 πρωτοεμφανίζεται ως σολίστ στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιώς ερμηνεύοντας το ρόλο του Edward στην όπερα "Λουτσία του Λάμερμουρ" του Gaetano Donizetti που ανεβάζει η Εθνική Λυρική Σκηνή. Μετά από την ενθουσιώδη υποδοχή των κριτικών της εποχής ακολουθούν συνεχείς πρωταγωνιστικές εμφανίσεις στην Εθνική Λυρική Σκηνή και το Διοικητικό Συμβούλιο αυτής τον προάγει σε Μονωδό.

Το καλοκαίρι του 1958 κάνει το ντεμπούτο του στο Ηρώδειο με την Ιφιγένεια εν Ταύροις του C.W.Gluck. Ακολουθεί μια λαμπρή σταδιοδρομία ως πρώτος τενόρος της Ε.Λ.Σ., κατά την οποία ερμηνεύει περί τους 40 αντίστοιχους φωνητικούς κορυφαίους ρόλους σε ισάριθμες όπερες (από τις σημεντικότερες αυτών οι Τροβατόρε, Οθέλος, Αΐντα, Μάκβεθ, Η δύναμη του πεπρωμένου του Βέρντι, Τόσκα και Μποέμ του Πουτσίνι, Δον Τζιοβάνι του Μότσαρτ, Φάουστ του Γκουνώ, Τανχώυζερ του Βάγκνερ, Μπορίς Γκοντουνόφ του Μουσόργσκυ, Κάρμεν του Μπιζέ κ.α.). Για 20 περίπου χρόνια ο τενόρος Νίκος Χατζηνικολάου παραμένει βασικός πρωταγωνιστής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής συνεργαζόμενος με κορυφαία ονόματα του διεθνούς καλλιτεχνικού χώρου.

Σημειωτέον ότι ενώ του δόθηκαν ευκαιρίες για μια λαμπρή σταδιοδρομία στο εξωτερικό, αυτός προτίμησε να προσφέρει το φωνητικό του ταλέντο στην πατρίδα μας, ως μόνιμο πρωταγωνιστικό στέλεχος του μοναδικού λυρικού θεάτρου της χώρας. Για την προσφορά του αυτή και για τις καλλιτεχνικές του υπηρεσίες η Ελληνική πολιτεία του χορήγησε τιμητική σύνταξη. Πρέπει επίσης να μνημονεύσουμε το αναμνηστικό μετάλλιο με το οποίο τιμήθηκε από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας για την ενεργό συμμετοχή του στην Εθνική Αντίσταση κατά τη διάρκεια της κατοχής και ενόσω ζούσε ακόμη στο Διδυμότειχο.

Ο κος Χατζηνικολάου αποτελεί λαμπρό παράδειγμα ενός προικισμένου νέου που ξεκινά με τις δυσχερέστερες προϋποθέσεις, από μια φτωχή προσφυγική οικογένεια, σε μια ακριτική περιοχή, σε καιρό Κατοχής, και με πίστη και ελπίδα κατεβαίνει στην Αθήνα ολομόναχος, μη έχοντας εξασφαλίσει ούτε τα απαραίτητα προς το ζην. Καταφέρνει σιγά-σιγά με την πάροδο του χρόνου να πείσει τους μεγάλους διδασκάλους και το καλλιτεχνικό κοινό της πόλης των Αθηνών για τις δυνατότητές του και σταδιοδρομεί επιτυχώς φθάνοντας μέχρι την κορυφή της πυραμίδας. Η ζωή του ας αποτελέσει παράδειγμα για όλους εκείνους τους νέους, που πιστεύοντας στον εαυτό τους και στα χαρίσματα με τους οποίους τους προίκισε η φύση θέτουν ένα ευγενή, υψηλά ιστάμενο στόχο και προσπαθούν να τον προσεγγίσουν κάτω από οποιασδήποτε μορφής αντιξοότητες.